لحظه به لحظه هر چه سرودم شهید شد
جاری شد از دو سمت دهانم دو جوی خون

ماندند هاج و واج جهان توی بیت هام
از پشت سر قوافی و از روبروی ؛ خون

گفتند از شما ننویسیم بهتر است
بیرون زد از دو چشم کبودم دو گوی خون

دیدم شما درست نشستید روبروم
حتی درون عکس گرفتید بوی خون

یک مشک را فشرده گرفتید در بغل
یک دست را بلند نمودید روی خون

می سوخت حلق قافیه این جای این غزل
از خون گذشتمو غزل افتاد توی آب

دیدم که ماهیان به لب آب آمدند
مردند روی خاک و نرفتند سوی آب

شب شد و چشم چشمه به چشمت دچار شد
دستانتان چکید ....وَ رفت آبروی آب

بعد از هزار و چارصد و چند سال سرخ
بغضی هنوز می شکند در گلوی آب

بغضی که تا همیشه گلوگیر می شود
هر جا درون شعر شود گفتگوی آب

از این غزل به بعد امیدی به آب نیست
الا که با گلاب شود شستشوی ، آب

الا دوباره نام شما خون به پا کند
با خون دوباره سرخ شود رنگ و روی آب

وقتی سر شما به سر نیزه می شود
ایجاب می کند که غزل مثنوی شود

از این غزل به بعد امیدی به خواب نیست
هر جای این جهان که بگردید آب نیست

از این غزل به بعد کبوتر هوا کنید
با دست های خود سرتان را جدا کنید

پاسخ دهید تشنگی تیغ و تیر را
پایان دهید خواب کلاغان پیر را

سر را به روی دست بگیرید بهتر است ؟!
یا اینکه توی خواب بمیرید بهتر است ؟!

این درد را که قیمت آن راس آدم است
با صد زبان زنده بگویند هم کم است

این داستان عاشقی و باده نوشی است
هر سر به قیمت دو پیاله فروشی است

این خرقه های غرق ریا را رها کنید
هر کس که سر نداشت به او اقتدا کنید

دیندارها نه از غم دینار مرده اند
سردارها همیشه سر ِدار مرده اند

نام شما که رفت غزل بود و جوی خون
می ریخت چکه چکه ام از دست و روی ، خون

می خواند زیر لب کسی انگار در ردیف
ای شاعر خزان زده دیگر مگوی : خون !

....
نام شما غزل به غزل رفت تا خدا
من می روم ادامه ی این شعر با شما ...

میثم ریاحی